Architektura biblioteki klasztornej w Admont
"Ósmy cud świata"
Ósmy cud świata - Biblioteka klasztoru Admont
W przeszłości hala ta była również używana jako "Ósmy cud świata" nazywa się. Połączenie jego ogromnych rozmiarów, struktury architektonicznej, kolekcji książek i artystycznego wyposażenia zapiera dech w piersiach.
Słynna na całym świecie biblioteka opactwa Admont znajduje się we wschodnim skrzydle budynku opactwa. Jest on dostępny przez muzeum na pierwszym piętrze południowego skrzydła. Z Długość 70 mz szerokością 14 metrów i wysokością 11 metrów (12,7 metra w centralnej kopule), to pomieszczenie jest największa sala biblioteki klasztornej na świecie.
W starszej literaturze architekt jest błędnie wymieniany jako Gotthard Hayberger, mistrz budowlany ze Steyr. Według obecnych badań, architekt Josef Hueber, który urodził się w Wiedniu i pracował głównie w Styrii, zaplanował salę biblioteczną i nadzorował prace budowlane. Wzorował się na wspaniałej cesarskiej bibliotece dworskiej (obecnie Biblioteka Narodowa) w Wiedniu, która została zbudowana w 1726 roku.
Hueber zbudował również Admonter Hall w trzy przedziały podzielony: Na centralną, podłużną, owalną salę z kopułą i dwie sale skrzydłowe dołączone po obu stronach. Każda z dwóch sal skrzydłowych jest rozpięta przez trzy przęsła podłużnych kwadratowych sklepień. Oznacza to, że cała podłużna sala ceremonialna jest pokryta łącznie 7 kopuł sklepiona. Przebiega przez dwie kondygnacje i jest oświetlona przez 48 okien.
Centralne pomieszczenie z kopułą charakteryzuje się dwanaście sklepionych kolumn wykonane z czerwonawego marmuru. Tworzą one pionowy akcent. Zrezygnowano z galerii. Uwagę przyciąga centralny fresk kopuły, który jest kluczowy dla programu biblioteki (wszystkie malowidła sufitowe są autorstwa Bartolomeo Altomonte). Jego tematem jest boskie objawienie z przedstawieniem uosobionej boskiej mądrości.
Wzdłuż dwóch długich sal bocznych biegnie galeria wsparta na konsolach. Podkreśla to dwie kondygnacje i zmniejsza wysokość kopuły. Dwupiętrowe regały na książki mają decydujący wpływ na wrażenie przestrzenne. Szafy te są zaokrąglone w rogach wszystkich podpokoi. To rozwiązanie przestrzenne, które już antycypuje Imperium, ukrywa 12 z 60 okien. Za dwoma wewnętrznymi narożnymi szafami w każdym ze skrzydeł, spiralne schody prowadzą do otaczającej galerii na piętrze w czterech punktach biblioteki.
Zwodniczo prawdziwe atrapy grzbietów książek w drzwiach, które nie są rozpoznawalne jako takie, zachowują jednorodne wrażenie pomieszczenia. Odwiedzający nazywają je "sekretnymi drzwiami" biblioteki Admont.
The Admont Book Hall został zaplanowany dopiero około 1765 roku. Prace budowlane zakończono prawdopodobnie w 1773 roku. Architektura wnętrza jest zatem uderzająco odmienna od starszych sal bibliotecznych i innych XVIII-wiecznych bibliotek klasztornych. Różnica jest szczególnie widoczna w kolorystyce i oświetleniu. Liczne okna zapewniają jasność. Zamiast ciepłych brązowych kolorów wcześniejszych bibliotek, regały Admont są białe z rzadkimi złotymi zdobieniami. Z jednej strony można tu dostrzec elementy stylu rokoko. Z drugiej strony, odzwierciedla to ówczesny trend intelektualny: epokę oświecenia.
Oświeceniowego ducha czuć oczywiście także w księgozbiorze, dziełach sztuki, a nawet na podłodze sali. Ponad 7000 kamieni w kształcie diamentów białego, czerwonego i szarego marmuru są pomysłowo ułożone w geometryczne wzory w całej bibliotece. W zależności od subiektywnej percepcji można rozpoznać pasma, zygzakowate linie, sześciany lub pozornie przestrzenne struktury schodkowe.
