Elementy historyczne
Działalność budowlana w okresie późnego baroku spowodowała, że kompleks klasztorny, który wcześniej był otwarty z kilku stron, został zamknięty od północy, wschodu i południa.
Wraz z wczesnobarokowym "starym budynkiem" powstało łącznie sześć dziedzińców.
Ogrody
Ogrody na zewnątrz budynku opactwa otoczone są wysokim murem. Były one wykorzystywane jako ogrody owocowe, warzywne i ozdobne aż do XX wieku. Szczególną atrakcją są dwie kaplice (poświęcone św. Benedyktowi i św. Błażejowi) pochodzące z około 1735 r. W latach 60. i 70. XX wieku pola dalii i fuksji mistrza ogrodnictwa Karla Nutzingera rozprzestrzeniły się na wschód i południe.
Rekonstrukcja
Do pożaru w 1865 r. opactwo Admont było największym klasztorem, a także najbardziej rozległym budynkiem w Styrii. Pożar opactwa zniszczył głównie starszą część budynków. Po usunięciu gruzów i zgliszczy po pożarze pozostał w zasadzie jeden duży wewnętrzny dziedziniec.
Projekt ogrodu zmieniał się kilkakrotnie na przestrzeni czasu: Obszar, który kiedyś był gęsto obsadzony drzewami, został początkowo podzielony na obszar wewnętrzny i zewnętrzny (ogrodzony płotem) około 1890 roku.
Stare i nowe
Dążenie do zachowania historycznych elementów w spójnej grze ze współczesnymi akcentami staje się również doświadczeniem we wnętrzach i rozległych ogrodach klasztoru. Dialog między starym i nowym jest szczególnie zauważalny podczas zwiedzania "Hofgarten" (Ogrodu Sióstr) naprzeciwko szklanych domów przedszkola opactwa, ogrodu ziołowego zaprojektowanego zgodnie z historycznymi wzorami oraz "Niewidzialnego Ogrodu" zaprojektowanego w latach 2006/07 dla osób niewidomych i niedowidzących na terenie rekreacyjnym wokół stawu opactwa.
Od starożytności do baroku
Odrestaurowane barokowe rzeźby Josefa Stammela w dwóch kaplicach ogrodowych wspomnianych powyżej oraz cztery antyczne boginie Ceres, Minerva, Diana i Flora z lat 1726-1719 autorstwa Markusa Schokotniga w obszarze barokowych schodów do Stiftskellerhof, które również zostały odrestaurowane, również angażują się w bogato kontrastujący dialog z rzeźbami z nowszych czasów - ostatnio wypożyczono dużą rzeźbę Bruno Gironcoli (1936-2010) na wewnętrznym dziedzińcu.
