JOSEF STAMMEL, CZTERY OSTATNIE RZECZY
Cztery ponadnaturalnej wielkości stojące postacie charakteryzują się wyrazistymi gestami i mimiką twarzy. Reprezentują one śmierć, zmartwychwstanie (także sąd), piekło i niebo.


(1) Śmierć
Człowiek osiągnął kres swojego życia. Przedstawiony jest jako stary pielgrzym z krzyżem pielgrzymim, laską pielgrzymią i muszlą przegrzebka.
Skrzydlaty kościany człowiek zbliża się do niego od tyłu jako personifikacja śmierci. W swojej uniesionej prawej ręce makabrycznie przedstawiona Śmierć trzyma skrzydlatą klepsydrę jako wskaźnik upływającego czasu życia człowieka. Lewą ręką ściska zaostrzony sztylet, co jest aluzją do nagłego nadejścia śmierci. Małe aniołki u stóp umierającego trzymają w dłoniach atrybuty. Te symbole vanitas (bańka mydlana, pusta skorupa, zgaszona i złamana świeca) nawiązują do przemijalności wszelkiego istnienia. Z kolei tak zwane "sodomickie winogrono" po dotknięciu rozpada się w pył. Motyw ten przypomina słowa wypowiadane w kościele w Środę Popielcową: "Pamiętaj człowieku, że prochem jesteś i w proch się obrócisz!".
(2) ZMARTWYCHWSTANIE
Przykryty całunem młody mężczyzna unosi się z grobu w towarzystwie anioła.
Nad jego głową rozciąga się tęcza. Chrystus zasiada na tronie jako Zmartwychwstały i sędzia świata. Indywidualny sąd nie wydał jeszcze wyroku.
Wzrok młodzieńca jest utkwiony w diable przykucniętym u jego stóp. Działa jako oskarżyciel, nosi klin na nosie i jest odsuwany na bok przez potężną księgę na ramionach, w której zapisane są czyny tego, który ma zostać osądzony.
Po prawej stronie, naprzeciwko legendarnego "Diabła z Biblioteki Admont", znajduje się wypukły nagrobek. Widnieje na nim czaszka, zgaszona świeca, rok 1760 (prawdopodobnie data ukończenia grupy figur) oraz inicjały ST (od Stammel).


(3) PIEKŁO
W zależności od osądu, ścieżka prowadzi teraz do piekła lub nieba. Alegoria piekła składa się z dwóch poruszających się monumentalnych postaci głównych i kilku mniejszych postaci pomocniczych.
Nagi dojrzały mężczyzna, czyli potępiona dusza, jedzie na ramionach hybrydowego stworzenia. Jest to pół zwierzę, pół człowiek, pół mężczyzna, pół kobieta. Obie postacie są wciągane w dół do piekielnego smoka z głową smoka przez unoszące się z niego płomienie. Rysy twarzy potępionej duszy są zniekształcone przez gniew i strach. Jego uniesiona prawa ręka trzyma węża w kształcie pierścienia, który gryzie własny ogon - symbol wieczności. Jego lewa ręka trzyma obronny sztylet w zaciśniętej pięści. Robak wgryzł się w okolice jego serca.
W dolnej części przedstawienia, popiersiowe alegorie, każda przedstawiona jako głowa, są ułożone jako ostrzeżenie przed zejściem do piekła: próżność z czapką i pawimi piórami; lenistwo jako śpiące dziecko z nocną czapką i hipopotamem na głowie; chciwość z czapką wykonaną z monet i diabłem zaglądającym przez ramię; nieumiarkowanie z butelką sznapsa i kiełbaskami.
"Piekło" jest jednym z najmocniejszych, najbardziej narracyjnych, ale także najbardziej idiosynkratycznych i skondensowanych dzieł Stammela. Modele takie jak diabeł Albrechta Dürera na rycinie "Rycerz, śmierć i diabeł" (1513) lub marmurowe popiersie Berniniego "Anima Damnata" (1616) łączą się tutaj z własną wyobraźnią Stammela, tworząc wysokiej rangi artystyczną całość.
(4) Niebo
Ukoronowaniem "Czterech ostatnich rzeczy" jest alegoria nieba. Symbolizuje ją wspaniale ubrana i przyozdobiona piękność oraz kilka asystujących jej postaci. Jako androgyniczna ukoronowana oblubienica Boga w sukni niebiańskiej chwały, jest unoszona do nieba przez smukłego anioła. Jej przemienione spojrzenie skierowane jest w górę, poza ziemskiego obserwatora, w wyższą sferę. W uniesionej lewej dłoni trzyma serce na znak niezachwianej, płomiennej wiary. Symbol Trójcy Świętej widnieje w aureoli nad jej głową. Na jej piersi widnieje płonąca gwiazda i bogato zdobiony krzyż. Poniżej korony na jej czole widnieje greckie TAU (Ez 9, 3-4), określające ją jako sprawiedliwą. Podobnie jak w dziele Berniniego, "Anima beata" funkcjonuje tutaj jako odpowiednik "Anima damnata" w piekle. Trzy małe aniołki siedzą na chmurze u stóp postaci. Te alegorie trzech cnót (post, modlitwa, jałmużna) uzasadniają decyzję podjętą w boskim sądzie. Stanowią one odpowiedniki wad przedstawionych w piekle. W przeciwnym, pozytywnym sensie, spotykamy tutaj węża w kształcie pierścienia, tak jak w piekle. Jako symbol wiecznej błogości jest on trzymany przez małego aniołka siedzącego w centrum ławicy chmur.
